Notre Dame Katedrali ile Paris’in meşhur bahçelerinden Jardin des Plantes arasında kalan yolda şık bir restoran var. La Tour d’Argent isimli mekan, birkaç yıl içerisinde üç Michelin yıldızıyla ödüllendirilecek ama 1993 yazından kalma o gecede sinek avlıyor. Bunun sebebi yemeklerin kötü, servisin zayıf ya da garsonların soğuk olması değil; tüm masaların Fransa Turu’nun bitişine denk gelen o gece için aylar önceden rezerve edilişi. İlerleyen saatlerde de restorana kimse gelmeyecek; çünkü Mapei, planlananın aksine Le Tour’u kazanamadı. Daha sonra da kazanamayacak.
Aslında 1993’te Tony Rominger masaları doldurmaya yaklaşmıştı ama karşısına Miguel Indurrain çıktı. Mapei, daha ilk yılından makûs talihiyle tanışmıştı ve bu, bulaşıcıydı. Tıpkı Le Tour gibi, Milan-San Remo’da da hiç gülen taraf olamadılar. Katıldıkları birkaç diğer yarışı ise kazandılar.
Tamam, 653 diğer yarışı kazandılar… Daniel Friebe, Procycling dergisi için yazdığı makalede, “Onlar bisiklet tarihinin en güçlü, en zengin ve -bazıları için tartışmalı olsa bile- en etkileyici takımıydı” demişti. Haksız sayılmazdı.
Çok renkli ve farklı desenli kübik mayolarını bugün hâlâ yarışlar sırasında yol kenarlarında gördüğümüz ekip, hiçbir zaman sadece başarılardan ibaret olmadı. 1993’te futbol takımı Sassuolo’nun da sahibi kimyasal şirketi Mapei sponsorluğunda kurulmuşlar ve bugüne bir miras bırakmayı başarmışlardı. Tıpkı bu yazıda olduğu gibi, artık ne zaman Bahar Klasikleri gelse, akıllara onlar düşecek. Özellikle Paris-Roubaix’de onlarsız yapmak çok zor olacak. 1995-2000 yılları arası beş defa kazandıkları yarışta, 1996, 1998 ve 1999’da podyumun tüm basamaklarını almışlardı. Tarihin en büyüklerinden Johan Museeuw, daha sonra İtalya Milli Takımı’nın üyelerini seçecek Franco Ballerini ve Andrea Tafi takımın parçasıydı. Şimdinin Etixx-Quick Step sportif direktörleri Tom Steels ve Wilfried Peters de Mapei ile yarışlar kazanmıştı. Zaten Etixx, biraz da mirasın devamı niteliğinde.
Buraya kadar tablo harika gözükebilir ama tamamen tozpembe değil. Stefano Garzelli ismini aklınızda tutun, çünkü takım yıkılmaya başlarken orada olacak. Mapei’nin başındaki Giorgio Squinzi yasaklı maddeler konusunda hep hassastı. Luigi Cecchini ve Michele Ferrari gibi ‘adı çıkmış’ doktorlarla çalışan sporcularını takımdan uzaklaştırdı, bisiklete temiz devam edeceklerini söyledi. Ancak 2002 Giro’da işler istediği gibi gelişmiyordu.
Yarışı kazanma potansiyeli olan Stefano Garzelli doping testini geçemeyince, Mapei için de sponsorluktan çekilme sürecinin ilk adımı atıldı. Birkaç sene önce Marco Pantani’yle aynı takımda yarışan Garzelli’nin, doping alışkanlığını geçmişten taşıdığı söylense bile durum değişmedi. Squinzi hayal kırıklığına uğramıştı ve şirketi de çok iyiye gitmiyordu. Roma bir günde kurulmamıştı belki ama Mapei birkaç günde yıkıldı.
Takım kapandıktan yıllar sonra Squinzi’ye yeni bir girişim düşünüp düşünmediği sorulduğunda, “Pek mümkün değil ama olursa da Franco Ballerini ve Aldo Sassi’siz olmaz” demişti. İkisi de artık hayatta değil. Mapei Okulu’nun son mezunları Filippo Pozzato, Bernhard Eisel ve Fabian Cancellara’nın da pelotonda son mesailerini yaptıkları göz önüne alınırsa dönüş zor.
Düşününce, yeni bir takıma ihtiyaç da yok. Tour D’Argent’ın masalarını, kimsenin onlar kadar renkli dolduramayacağı bu kadar açıkken…
*Bu yazı, Socrates’in Nisan 2016 sayısında yayımlanmıştır. Tüm sayıları arşivinize eklemek için tıklayın!
