Napoli’nin 25 sene aradan sonra lider olması, Fiorentina’nın kafaya oynaması, Süper Lig geçmişli isimlerle kurulu Inter’in zirve yarışı içinde olması, Juventus’un önce kötü bir başlangıç yapması, ardından toparlanması… Bütün bunlar dururken Serie A’dan Milan’ı öne çıkarmak oldukça riskli. İlgi çekici bir konu değil. Üstelik son Sampdoria maçında San Siro bile dolmamıştı. Yani kendi taraftarı bile şu aralar Milan’a çok ilgi göstermiyor. Fakat ilgi çekebilecek hamleler de yok değil.
Milan’ın 2011 yılında kazandığı şampiyonluk son dönemde ışıldayan tek zaferi. Kulübün damarlarında şampiyonluk kanı dolaşmasına rağmen, son yıllar yoğun bakımda geçti. O nedenle 2011’in ayrı bir yeri var. Thiago Silva ve Zlatan’ın oynadığı, Zambrotta, Seedorf, Nesta, Gattuso, Pirlo gibi isimlerin yer aldığı bir kadroydu. Ertesi sezon kadroda çok büyük değişiklikler olmadı. Fakat Pirlo’nun Juventus’a gitmesi ligin kazananını bir şekilde değiştirmiş oldu. Sonrası ise akıl almaz bir düşüş… Milan’ın alışılmış kazananlar ordusu yerini ne yapacağı belli olmayan isimlere bıraktı. Ve de pek bir şey yapamadılar.
Yıldızlar Paris’e gitti, yaşlılar futboldan kopmaya başladı. Devamında Milan ligi sekizinci ve onuncu sırada bitirdiği iki sezon geçirdi. Büyük takımlar bazen böyle geçiş sezonları yaşarlar. Asıl sıkıntı Milan’ın bir geçiş dönemi yaşadığının sinyalini bile verememesiydi. Acele alınan kararlar, ‘evlatlar’dan seçilen teknik direktörleri değişiklikleri, göz boyamak için yapılan transferler koca iki sezonun boşa harcanmasına neden oldu. Geleceğe dair bir adım atılamadı. O nedenle bu sezona başlarken de çok büyük bir beklenti yoktu. Hazırlık maçlarında alınan skorlar da iç açıcı değildi. Transferler ise bir nebze daha rahatlatıcıydı. En azından Luiz Adriano (8 milyon Euro), Alessio Romagnoli (30 milyon Euro), Andrea Bertolacci (20 milyon Euro) ve Carlos Bacca (30 milyon Euro) gibi potansiyelli riskler alındı. Fakat sezonun ilk haftasında Fiorentina karşısında oynanan futbol ve yaşanan 2-0’lık yenilgi, önceki sezonlarından farklı olmayan bir senaryoyu Milan camiasına hatırlattı. Fiorentina deplasmanında yenilmek çok büyük sürpriz değildi. Her takım orada sıkıntı yaşayabilir. Ama maç boyunca kaleyi bulan tek bir şutun bile olmaması iç karartıcıydı. İki hafta sonra oynanan derbide Inter’e yenilmek (1-0) de günü kurtarmak yolunda pek faydalı olmadı. Genoa deplasmanında alınan yenilgi (tek gol Galatasaray’da ilk 18’e giremeyen Dzemaili’den) ve Napoli karşısında yaşanan hezimet (4-0) Milan’ın girdiği tünelin sonunda ışık olmadığını düşündüren sonuçlardı.
Arka arkaya kaybedilen puanlardan bir şeylerin değişmesi gerekiyordu. Zaten birkaç sezondur Milan’da bir şeylerin değişmesi gerekiyordu ve Sinisa Mihajlovic’in Milan’a geliş nedeni de tam olarak buydu. Rüştünü Fiorentina ve Sampdoria gibi takımlarda ispatlayan Sırp teknik adamın en önemli meziyeti zor yenilen takımlar oluşturmak. Fiorentina’daki ilk sezonunda devre arasından sonra sadece 4 kez yenilmişti. Sampdoria’daki tam sezonunu ise 8 yenilgi ile bitirdi. Aynı sezon ligi Juventus’un arkasında ikinci sırada bitiren Roma 6 yenilgi yaşamıştı.
Mihajlovic, ekim ayındaki milli maç arasında teşhisi koydu. Önce stoperdeki ikiliyi kesin olarak oluşturdu. Romagnoli – Zapata ikilisi, Romagnoli – Alex’e döndü. Bu sayede oynanan son 7 maçta ya hiç gol yemediler ya da sadece 1 golü kalelerinde gördüler. Sistemde ise uzun süre kararsızlık yaşandı. Teknik heyet, bir süre 4-3-3 ve 4-4-2 arasında gidip geldi. Fakat Juventus deplasmanında moralleri bozan güçsüz futbol kesin bir kararın yolunu açmış olabilir. Son Sampdoria maçında 4-4-2 denendi ve şimdilik tepkiler olumlu.
Bir zamanlar ligde üstünlük kurmakta zorlanmadığı dev rakibi Juventus karşısında Milan’ın sönük gözükmesi (üstelik uzun zamandır böyle olması) olumsuz bir hava da yarattı. Kulübün eski futbolcusu ve teknik direktörü Carlo Ancelotti, takımın henüz bir kimliğe kavuşamadığını belirtti ama Paolo Maldini daha iyimserdi. Efsane kaptan, “Güzel şeyler inşa etmek zaman alır” diyerek Sinisa Mihajlovic’e destek verdi.
Maldini’nin öne çıkardığı iyimser durumun oluşmasına neden olan takımdaki yenilik… Son dönemdeki yenilik hareketinin simgesi 16 yaşındaki ve top sakallı kaleci Gianluigi Donnarumma oldu. Donnarumma 1999 yılında doğdu, ve o sene Abbiati’yi Galatasaray maçındaki efsane performansı ile hatırlıyoruz. Abbiati hâlâ takımda ama artık formaya uzak. Savunmanın yeni adamı Romagnoli ise Roma’dan geldiğinde yeni Nesta olmak istediğini söyledi. Zaman zaman yerini kaybetmesine neden olan çıkışlar gerçekleştirse de Mihajlovic’in ona güveni tam. 14 maçın 13’ünde forma giydi. Genoa maçında kırmızı kart göremese tam süre almış olacaktı. Milan’ı orta sahada sırtlayanlarsa Bonaventura, Betolacci, Kukca, Poli gibi isimler. Bu oyuncuların ortak özelliği, bundan bir veya iki sene önce Serie A’nın orta sıra takımlarında oynamış olmaları. Genoa ve Atalanta gibi takımlardan gelen bu oyuncular Milan’ın unuttuğu kazanma alışkanlığını elde etmek için çabalıyorlar. Teknik direktörlerinin de onlara sürenin yanında sorumluluk vermesi durumu hızlandırıyor.
Bacca ve Adriano ise hala bekleneni veremedi. Kaleci değişti, tandem değişti, hatta bekler bile değişti, orta saha rayına oturdu ve geriye tek bir nokta kaldı. Son oynanan Sampdoria maçının yıldızı Niang, bu değişimi sağlayabilir. O maçta Bacca, bekleneni veremedi. Luiz Adriano ise yedekte kaldı. Niang, bir asit ve iki golle maçı tamamladı. Kasım ayına kadar forma giyemeyen genç oyuncunun senelerdir patlaması bekleniyor ve belki de o sene bu sene olacak.
Milan’ın önündeki asıl büyük şans ise fikstürü. Önümüzdeki bir ayda oynanacak maçlar onları son yıllarda unuttukları atmosfere sokabilir. Bu hafta Capri (19) ile, önümüzdeki hafta San Siro’da Verona (20) ile, ardından Frısione (17) ve son olarak Bologna (18) ile karşılaşacaklar. Yani ligin son dört sırasında, göreceli olarak zayıf rakiplerle. Dört maçtan 12 puan çıkarmaları durumunda en çok ihtiyaçları olan şeye sahip olarak yeni yıla girecekler: Havaya…
