Son 20 metreyi koşarak duraktan kalkmak üzere olan otobüse kendimi attım. Kalabalık bir saat olmadığından oturacağım koltuğu seçme lüksüne sahiptim. İnsan sayısı iyice artana kadar yanıma biri oturmaz diye umarak otobüsün arkasına doğru bakan ikili koltuğa iliştim. O sırada önümde, yani aslında arkamda, oturan iki kişiden birinin meraklı bir ses tonuyla söze girişine kulak misafiri oldum.
+ Şimdi abi sen anlarsın da bir şey soracağım. Şu Instagram’da sürekli paralı fotoğraf koyan adamla Pac’li bir adı olan adamın maçı var değil mi?
– E yani evet. Ee?
+ Bunun olayı ne? Sözlük’te, internette, sağda solda, her yerde denk geliyorum.
– Tabiri caizse boksun unvan maçı abi, bayağı önemli ve hatta…
(Burada heyecanlı olan istediği cevabı alacağını fark edemeden arkadaşının sözünü kesiyor…)
+ Nasıl yani? Neden?
Bu sorunun cevabı boksun son yıllardaki iniş ve çıkışlarıyla alakalı.
Boks, köklerini Antik Yunaninstan’a salan, Queensberry Markisi’nin katkılarıyla bir savaştan spora doğru iyice evrilen ve binlerce yıl boyunca yarattığı şampiyonlarla beraber büyüyen bir geleneğe sahip oldu. Sıkletler üstü bir yeteneğe sahip olan ve azim gösteren sporcular hariç bu geleneğin en uç noktası genelde ağır sıklet olarak görüldü. Orada ise işler çok güzel gitmemekteydi.
Ali ve şampiyonlar çağı sakince kapanmıştı ama ringde hâlâ epik mücadeleler vardı. Genç Tyson mucizesine şahit oldu gözler. Evander Holyfield esti ringlerde. Roy Jones’u ve daha birçok boksörü bu sporun şanını yükselten yumruklar sallarken izledik. İpleri kaldırıp altından geçince girilen yer, hayatını kazanmak için yumruk yemekten başka yolu olmayan bir adamı ‘Sir’ unvanına götürebilecek kadar kutsaldı. Bütün klişelere selam edercesine kan, ter ve gözyaşıyla ıslanan zeminde nice koca çınarlar yetişti. O ring dünyanın değişmesine yardım etti. İnsanlara saygı kazandırdı. Irkçılık kökünden sallanırken yardım için ellerini uzattı.
İşte tüm bunlar olurken, iki kardeş ortaya çıktı ve en üst sıkletin tüm kemerlerini topladılar. Kemer için onlara meydan okuyanların tüm o çabaları, tüm o eğitimleri, tüm o dünya şampiyonluğu hayalleri Klitschko Biraderlerin sol direktlerinden kaçamadı. Her sarılmada rakibinin üstüne tüm ağırlığını veren devler, dünyaya ve estetiğe ağır geldi. Ringdeki izdüşümleri ileri uzatılmış bir sol koldu. Evet, o kadar uzun ve kalın adamların çok hızlı olmasını bekleyemezdik ama rakibine en azından bir kroşe mesafesi kadar yaklaşmayı da deneyebilirlerdi.
Herkesin efsane kahramanlık öyküleri aradığı bu dönemde risk almayan, estetikten uzak ve meslektaşlarının ortalamasının çok üstünde bir eğitim almış olan Klitschkolar seyircilerin istediğinin tam tersiydi. ”Orta sınıf bir aileden iyi bir boksör çıkmaz” diyen Sir Henry Cooper hem haklı hem de haksızdı. Klitschko Kardeşler şampiyondu ama bildiğimiz ve sevdiğimiz şekilde boks yapmıyorlardı. Genetik üstünlüklerini ringe koyup bunun üstünden hunharca kazanıyorlardı. Mücadele yoktu. Boks kan kaybediyordu.
İnsanların izlemek uğruna uykusunu feda edeceği ve tüm dünyanın ilgisini tek başına üstüne çekebilecek maçlar yoktu artık. O sırada bu yüzyılın en büyük spor olayının kahramanları olacak adamlar gittikçe yıldızlarını parlattılar. Uzun bir süre sonra ilk kez, ilgili ilgisiz herkesin dikkatini çekebilen bir boks maçı var önümüzde.
Devasa ödül havuzunu, reklam gelirlerini ve tek gece için yaratacağı büyük ekonomiyi bir kenara attığımızda bu, boksun kemer maçı. Bu gece, 2 Mayıs’ı 3 Mayıs’a bağlayan gece, Mayweather ve Pacquiao, Klitschko Biraderlere karşı da ringe çıkacak ve boksun onlar tarafından hırpalanan gururunu kurtarmaya çalışacak. HBO’nun yıllardır sürdürdüğü “I still have a soul” reklamlarını da düşündüğümüzde boksun da bu maça ihtiyacı var.
