2008’de Semih Şentürk’ün attığı gol, muhtemelen 1998’de Thuram’ın attıkları kadar canını yakmıştır Hırvatların. 1998’de Yugoslavya’da yetişen jenerasyonu ile yarı finale çıkan ve izleyiciyi mest eden Hırvatistan, kendi yetiştirdiği topçularla ilk büyük işine 2008’de imza atabilirdi ama olmadı. Bunu, “Çok iyi takım Hırvatistan, hele o orta sahaları yok mu!” minvalinde övgülerle geldikleri ama en fazla ikinci tur gördükleri turnuvalar takip etti. 2018’de de şu ana kadar benzer övgüleri aldılar ve Arjantin’i dağıttıkları maçla popülaritelerinin zirvesini gördüler.
Danimarka ise elemelerde iyi işler yaparak Dünya Kupası’na gelse de kupada hiç de iç açıcı bir performans izletemedi. İskandinav topraklarından turnuvaya katılan İsveç, nasıl elemelerde sıkıcı bir futbol oynayıp, Dünya Kupası’nda kendi seviyelerinin üstüne çıktıysa Danimarka’dan tam tersi bir performans bekledik. Avrupa’nın en göz alıcı orta sahalarından Christian Eriksen’in yeteneklerine bağlı, onu çok da beleyemeyen bir oyun izledik bugüne kadar onlardan. Ama işin savunma tarafında o a kadar da iç karartıcı değiller. Hırvatistan karşısında da bu meziyetleri ile Modric’i ne kadar durdurabilecekleri, maçın sonucunu belirleyecek. Bu noktada ise orta sahadaki önemli isimlerde, sakatlığı bulunun Delaney’nin oynayıp oynamayacağı çok önemli.
Futbolun yazılı olmayan kuralları, Hırvatistan’ın burada elenmesi gerektiğini söylüyor. Ama elimizde şöyle de bir gerçek var; Hırvatlar, bu seneye kadar hep ‘çok iyi bir orta saha oyuncusu’ Modric’e sahipti ama şu anda dünyanın en iyi oyun kurucusuna sahipler. Bu da onları Danimarka önünde bir adım hatta belki de iki adım öne taşıyor.
