Tevazu hiçbir zaman Mourinho’yla özdeşleşen bir kelime olmadı. Ama Chelsea’nin bu şampiyonluğunda olaya biraz farklı eksenden bakmamız gerekiyor.
Mourinho, Milano ve Madrid’deki tecrübelerinin aksine, bazı oyuncuların gelişiminde de kilit rol üstlendi. Muhtemelen ‘Yılın Futbolcusu’ ödülünü kazanacak olan Eden Hazard, daha 24 yaşında elit oyuncuların arasına giriş yaptı bile. Hücum beki kimliğiyle nam salan Cesar Azpilicueta da Portekizli teknik adamın yönetiminde dünyanın en iyi bire-bir savunmacılarının arasına girdi.
Chelsea’de sezonun dikkat çekici hikâyesi Cesc Fabregas’a ait. Barcelona’da ’10 parmağında 10 marifet’ bir oyuncu olan Fabregas, Arsenal günlerine geri döndü. Bunda da onun yeniden lider oyun kurucu olmasını sağlayan Mourinho’nun payı var.
Mourinho’nun 4-2-3-1 sisteminde görmeye alıştığımız top kazanan, fiziksel gücü yüksek orta saha ikililerini bu yılki Chelsea’da göremedik. Yeni Chelsea’de, yer tutan, takımın daha fazla topla oynamasını sağlayacak nitelikte bir orta saha Nemanja Matic ve oyun kurucu rolünde Cesc Fabregas yer aldı. (Real’de Sami Khedira – Xabi Alonso, Inter’de Thiago Motta – Esteban Cambiasso ve Chelsea’deki ilk döneminde Claude Makalele – Michael Essien’le oynamıştı.)
En nihayetinde rolünü kabullenen ve bunu yaparken tartışmalardan uzak duran Mourinho’ya hakkını teslim etmek gerek. Mesela Kevin De Bruyne, Mohamed Salah ve Andre Schürrle gibi isimler takımdan ayrılırken, bu oyuncuların gidişleri de fazla ses getirmedi. Neden? Çünkü bu satışlardan hem Chelsea kasasını doldurmuştu hem de Mourinho’yla Emenalo arasında görüş birliği vardı. Kulüp tarafından güçlü ve zayıf yönleri biliniyordu, karakteri iyi analiz edilmişti. Portekizli de rolünü benimsedi.
*Yazının tamamına buradan ulaşabilirsiniz.
