Jim Morrison, asla sporla içli dışlı bir insan olmadı. Tabii, bir arkadaşının dediği gibi; içmeyi ya da uyuşturucu kullanımını bir spor saymıyorsak. O daha çok müzikle ya da filmlerle ilgileniyordu. Ancak, bu ilgisini yakın çevresiyle pek paylaşmıyordu. Florida State Üniversitesi’nden arkadaşı Gerry McClain’in içinde müzik geçen tek bir Morrison anısı var. “Bir partideydik, ‘Bunu duymanız lazım, gerçekten harika’ dedi ve hiçbirimizin duymadığı birine ait bir kayıt koydu” diyor McClain. Kimsenin bilmediği o ‘biri’ Bob Dylan’dı. McClain için, az ama öz bir anı.
Morrison’ın varlığı, müzik tarihindeki sıra dışı ve karanlık sayfalara denk düşüyor. Sahnedeyken gözaltına alınan ilk sanatçı olması, bu sayfalara bir örnek olabilir. Asla kaybedilmeyecek bir unvan, bir ilk. Ancak, Morrison’ın kişisel tarihindeki ilk gözaltı hikayesi bu değil. ‘O an’ için, bir Amerikan futbolu maçına dönmemiz gerekiyor. 20 yaşındaki Morrison, üniversite takımının maçı için tribündeki yerini alıyor. Kendi deyimiyle ‘yeteri kadar’ şarap içmiş, ayakta durmakta zorlanıyor. Ama önemli değil; oraya maç izlemeye gitmediği belli, tek amacı biraz eğlenmek. Bunun için son enerjisiyle seyircilere ve oyunculara sataşmak, hiç de kötü bir fikir gibi gelmiyor. Ta ki zaptedilemeyen Jim’i engellemesi için polis çağrılana kadar. Ancak, onu durdurmak için polis de başta yetersiz kalıyor. Kovalama sırasında bir şemsiye ve bir polis kaskı çalıyor. Nihayetinde yakalandığında ‘aşırı alkol kullanımı ve toplum huzurunu bozmak’ ile suçlanıyor. Morrison, hayatındaki ilk gözaltı pozunu bir Amerikan futbolu maçının ardından veriyor. Pişman mıdır? Düşük bir ihtimal. Çok düşük.
“Bize bir bak. Harikayız. Yani; motosiklet kullanan, hızlı arabalara binen, garip kıyafetler giyen, söyleyecek şeyi olan ve kendini dürüstçe ifade eden insanlardan bahsediyorum. Genç insanlardan. Bu bana çok romantik geliyor. Bu çağda yaşadığım için çok mutluyum. Bu muhteşem bir şey. Gelecekteki insanlar dönüp bize baktıklarında, onlara çok güzel görüneceğiz.”
Jim Morrison
