Wings for Life World Run için İzmir’e varınca beni nazar boncuğu karşıladı. “Hah!” dedim, ilk gördüğüm şey buysa, koşarken sırtım yere gelmez. Sonra havaalanından bir çıktım ki, daha saat 12 olmadan hava sıcaklığı neredeyse 30 derece!
Adnan Menderes Havalimanı’ndan şehir merkezine doğru giderken her yerde etkinliğin afişleri vardı. İzmirliler haftalardır ‘Koşamayanlar için koş’ mottosuyla beraber yaşıyorlarmış.
Yarış kitimi teslim alıp odaya çıkar çıkmaz hemen bir yarış klasiğine imza attım. Yalnız ‘small’ diye niyetlendik, ‘large’ denk geldi. ‘Large’ bana paraşüt! Start kapısında üstüme giydiğim paraşütle bir fotoğraf çekeyim dedim. Yalnız değildim. Hatta tüm start alanı telefonları baş hizasında tutarak flaş patlatıyordu.
Devasa Red Bull çadırlarının etrafında, yarışa aşağı yukarı bir saat kala son enerjisini alanlar vardı bolca. Klişeye gireceğim ama gerçekten Red Bull’un su gibi akıp gittiği bir gün oldu.
Günün erken saatlerinden itibaren sahne hep doluydu. Konserler, müzik eşliğinde ısınmalar, Chill-Out alanları, işitme engellilerin dans gösterisi vs. Start vakti yaklaştıkça sahnenin önündeki ilgi de coşku da arttı.
Hem şehir içinden hem de sadece bu yarış için şehir dışından gelen çok kalabalık koşu ekipleri de İzmir’deydi. Son yıllarda ciddi şekilde artan toplu antrenman ve toplu koşu kültürünü yansıtması açısından büyük keyifti.
Tabii sadece koşu ekipleri değildi topluca koşan. Karşıyaka’dan bedensel engellilerin spor hayatında yaşadıkları zorluklara dikkat çekmek amacıyla organizasyona katılan Karşıyaka Bedensel Engelliler Topluluğu gibi birçok ekip koşamayanlar için koşmaya hazırdı.
Startın hemen öncesinde dev bir katılımcı tablosu gördüm. Herkes önünde selfie çekiyordu, totemi bozmayayım dedim, ben de çektim. Belki yakınlaştırarak ismimi bulurum.
Fotoğraf falan derken startta kocaman bir insan güruhunun arkasında kaldım. Normalde “Pardon” diye diye öne geçerim ama insanların hallerini izlemekten yarışa başlamayı unuttum. Meğer üç dakika geç başlamışım, haberim yok.
Koşarken belli kilometrelerde çok eğlenceli olaylar var demişlerdi de merak etmiştim. Daha ilk kilometrede sağdan bangır bangır bando sesiyle hepimiz güç bulduk.
Birkaç resmi koşuya katılanlar varsa aranızda, özellikle takım elbiseli koşucular büyük gelenektir. Fakat yalan olmasın, ben Star Wars temalı bir grubun beraber koşuya katıldığını ilk defa gördüm. Hayır, bir de hava çok sıcaktı, nasıl pişmediniz?
İzmir halkı binlerce kişiyle yarış boyunca sürekli yanımızdaydı. En büyük alkışıysa engelli sporcular aldı. Onların başında da Türkiye Omurilik Felçlileri Derneği başkan yardımcısı Semra Çetinkaya vardı.
Mücadele her bir yarışçı için bir Ford Kuga’nın kendisini yakalamasıyla sona eriyor. Ford Kuga, yarış boyu hem bizi yakalamaya çalışıp, hem de “Daha ileri git” sloganını kullanıyordu. Beni bekleyen sondan ancak 14 kilometre kadar kaçabildim. Mavişehir, Ford Kuga’nın beni yakaladığı yer oldu. Gördüğünüz gibi üzülmeye bile halim kalmamıştı.
Bu yazı dizisiyle yaklaşık iki hafta, koşarak 14 kilometreyi bulan maceram böylece sona erdi. Müthiş bir deneyimdi!
