Eskişehirspor, 50. kuruluş yılını kutluyor. Kulübün efsane üçlüsü Nihat Atacan, Ender Konca ve Fethi Heper ile Socrates için konuştuk:
Nihat Atacan: ‘12. Adam’ derler ya… Bizim seyirci de öyleydi. Amigo Orhan da reform yapmıştı sahalarda. Ama yalnız değildi. Slogan hazırlayan en az yedi-sekiz kişilik bir ekip vardı.
Ender Konca: Tezahüratları duydukça, gücümüz kalmasa bile oynardık. Eskişehir seyircisi ölüyü bile diriltirdi.
Fethi Heper: Orhan uygulayıcıydı. Bu olay, Amigolar Kahvesi’nden çıkmıştı. O, sahaya indiği için ‘Amigo Orhan’ dendi. İki gün önce prova yaparlar, sonra stada gelip uygularlardı.
E.K: Eskişehir’deki ilk resmi maçım, kendi sahamızda oynadığımız Fenerbahçe maçıydı. İçeride ısınıyoruz, bir ara aşağı, tünelin oraya indim. Muazzam bir gürültü var statta… Bir baktım santra yuvarlağında bir adam (Amigo Orhan), yere çömelip kirece bir vuruyor, kireç havalanıyor, seyirciler bağırıyor: “Es-Es-Es Ki-Ki-Ki!..” Tüylerim diken diken oldu, arkadaşlara anlattım. Sonra çıktık, o havayla 3-0 kazandık.
N.A: Büyük bir şehir olmadığı için seyirciye karşı sorumluluğumuz olduğunu düşünürdük. Yenildiğimiz zaman saklanacak, yendik mi de Köprübaşı’nda hava atacak yer arardık.
F.H: Berabere kaldığımız bir maçtan sonra Köprübaşı’nda yürüyorum… 80 yaşlarında bir kadın “Gel buraya!” dedi, yanına gittim. Bir yandan kulağımı çekiyor, bir yandan da “Söyle bakayım, niye berabere kaldınız?” diyor.
E.K: Kadın seyirci de gelirdi maçlara, kapalı tribünde özellikle çok kadın olurdu.
F.H: Beş binden aşağı kadın gelmezdi maça. Amigo Orhan erkekleri, Feriha Abla da kadınları coştururdu. Hatta bir Fenerbahçe maçında, Fenerbahçe tünelden çıkarken Feriha Abla takım kaptanı Ogün Altıparmak’a sunturlu bir küfür etmiş. Bir gün milli takım kampındayız, Ogün geldi “Ya Fethicim, ben hayatımda böyle küfür duymadım” dedi.
N.A: Kadın seyirciler moda yaratmıştı. Herkes kırmızı-siyah elbiselerle maçlara geldiği için kırmızı ve siyah renkli kumaş bulunmazdı.
F.H: Eğer televizyon olsaydı, tüm Türkiye Eskişehirsporlu olurdu! Bir arkadaşım Doğu Anadolu’da kahvenin birinde Galatasaray ve Eskişehirspor fotoğrafları görmüş. “Bu niçin burada?” demiş bizim fotoğrafları göstererek. “Onlar başka, Anadolu’nun sevgilisi onlar” demiş adam.
N.A: İstanbul’daki taraftar topluluğu da bizi izlemekten zevk aldığı için çok sevmişti bizi. Hanımımın hastalığı döneminde İstanbul’a gittiğimizde, birçok insanın “Sen Eskişehirsporlu Nihat mısın?” demesini unutamam.
E.K: İyi futbol oynuyorduk, deplasmana bile on bin kişi gelirdi. Anadolu’nun birçok yerine
jübile maçlarına da giderdik. O nedenle de Anadolu’da sevilirdik.
N.A: Takım içerisinde uyum had safhadaydı. O kadar alışmıştık ki birbirimize, Ender
Almanya’ya transfer olduğunda hüngür hüngür ağlamıştı.
E.K: Eintracht Frankfurt ile mukavele imzaladım, otobüste de takım arkadaşlarım beni bekliyor… Otobüse bindim ve Eskişehir’den ayrılacağım diye ağlamaya başladım.
F.H: Herkes üzülmüştü, ayrılmaya dayanamazdık ki!
E.K: Takım içinde herkes çok saygılıydı birbirine karşı. Mesela Süreyya Ağabey (Özkefe) yaş olarak Fethi’den büyük olmasına rağmen Fethi hep kaptan çıktı. Teklif etse bileSüreyya Ağabey takmazdı pazubandı.
F.H: Bir Beşiktaş maçı öncesinde pazubandı taktım koluna, yetti ona. Takım kendi kendini yönetirdi zaten. Asgari müştereklerde birleşen bir takımdık!
*Röportajın tamamını Socrates Dergi‘nin haziran sayısında okuyabilirsiniz.
Babil | Kitapyurdu | D&R | Rob389
