Accrington Stanley, 128 yıl önce işçi sınıfının ağırlıkta olduğu Lancashire’da kuruldu. Bu kadar uzun geçmişe sahip bir takımın kupa vitrini dolup taşabilecekken onlarınki sadece anılarla ve belki de tozlu fotoğraflarla kaplı. Çünkü tarihleri boyunca profesyonel olarak şampiyon oldukları bir sezon ya da kazanabildikleri bir kupa yok.
Aslında kulüp olarak sadece hiçbir şey kazanamamakla kalmadılar. 1962 yılında yaşadıkları ekonomik zorluklar nedeniyle ligden çekildiler. O dönemin pek çok oyuncusu da başka takımlara gitmek durumunda kaldı. Hatta 1961-62 takımının kalecisi ve o sezonun tamamını oynayan tek futbolcu olan Alex Smith bir başka Lancashire şehri kulübü olan Bolton Wanderers’tan gelen teklifi geri çevirmedi. Uzun süre yeniden doğuş sancıları yaşayan kırmızı baykuşlar, amatör liglere 1968 yılında geri döndü. Ancak o kadar tanınmayan ve göz ardı edilen bir kulüptüler ki belki de isimlerini dışarıya duyurmaları-her ne kadar onlar adına övgü dolu olmasa da- bir reklam filmi sayesinde mümkün oldu.
Yukarıda bahsettiğim reklam filmi 1980’lerin İngiltere’sinde, Liverpool’lu iki çocuğun oynadığı bir süt markasının tanıtımı için çekildi. Çocukların arasındaki diyalog şu şekildeydi;
-Ian Rush bana, ‘‘eğer süt içmezsem sadece Accrington Stanley’i yenebilebilecek kadar güçlü bir çocuk olacağımı söyledi.”
Diğer çocuk ise elindeki süt dolu bardağı kafasına dikerek şunları söylüyordu;
-Accrington Stanley? Onlar da kim?
-Aynen öyle.
Reklam filminin yayına girmesiyle birlikte ‘‘Accrington Stanley, who are they?’’ (Accrington Stanley, onlar da kim?) sloganı hayli popüler oldu. Hatta bu slogana ait bir vikipedi sayfası bile var. Ancak bu reklam filminde Accrington Stanley adının geçirilmesinin sebebi onlar adına pek de göğüs kabartan bir durum değildi. Sadece göz ardı edilen bir kulüp olmaları ve profesyonel bir ligde bulunmamaları yüzünden bu reklam filminde isimleri geçiyordu.
Kırmızı baykuşlar, hala İngilitere’nin profesyonel liglerinde mücadele eden takımlar arasında en küçük bütçeye sahiplerden biri. Fakat coğrafyanın en küçük takımlarından biri olmak, bu sezon daha önce görülmemiş bir başarıya imza atmalarına ve geleceğe umutla bakmalarına engel değil.
Accrington’ın profesyonel liglere yükselmesi çok uzun yıllar aldı. Öyle ki; en düşük seviyeden profesyonel liglere giriş yaptıklarında yıl 2006’ydı. Yani 44 yıla varan bir amatör moladan bahsediyoruz… O günden bu yana hep aynı ligde, İngiltere Lig 2’de mücadele ettiler (Britanya futbol ağacındaki dördüncü seviye.) Ne küme düşüp yeniden amatör oldular, ne de yükselebildiler. Ta ki, bir peri masalını anımsatan 2017-2018 sezonuna kadar.
Aslında geçirdikleri değişimi anlatmaya 1999 yılından, takımın başına John Coleman’ın geldiği günlerden başlamak gerekiyor. Coleman, 2006 yılında takımı profesyonel liglere çıkarmayı başardı ve 2012 yılına kadar da takımın başında kaldı. Sene sonunda takımdan ayrılışı, şehri hayli üzmüş olsa da bu ayrılık çok uzun sürmedi. 2014 yılında, şehrin kalbinde her zaman farklı bir yere sahip olan Coleman tekrar takımın başına geçti. 2016 yılında bir üst lige yükselme fırsatı yakaladılar ama bu şans ellerinin arasından kayıp gitti. Coleman, hala o günlerin sık sık aklına geldiğini söylüyor; “O günlerde yaşadıklarımız, lig yükselme fırsatını kaybetmemiz, sakatlıklar… Çok üzücü günlerdi. Hala onlarla başa çıkmaya çalışıyorum ama eminim ki bu yıl her şeyi unutturacağız.’’
Accrington Stanley, geçtiğimiz hafta sonu, ligin bitimine beş hafta kala Yeovil Town ile kendi evlerinde oynadıkları maçı Billy Kee’nin attığı iki golle 2-0 kazandı. Bu galibiyetle bir üst lige yükselmeyi garantilediler ve yaşadıkları değişimin ilk meyvesini almış oldular. Bu galibiyetten önce de oynadıkları son 19 maçın 16’sını kazanarak ne kadar istekli olduklarını herkese gösterdiler. Son sekiz maçta sadece bir oyuncu değişikliği yaptıkları ve bu maçların yedisini kazanarak birinden beraberlikle ayrıldıkları da Coleman’ın şahsına münhasır yönetim tarzının belirtilerinden biriydi.
Yeovil Town maçının son düdüğü ile birlikte tribünler çılgınlar gibi kutlama yapmaya başladı. Birçok taraftar sahaya girerek bu anı oyuncularla birlikte yaşamayı tercih ederken bazıları ise bu ilki tribünlerde yaşamaya devam etti. Yaşı biraz daha ileri olanlar, beş bin kişilik stadyumları Wham Ground’un (eski adı Crown Ground’du ve adını taraftarların her maçtan önce toplandıkları bardan alıyordu) koltuklarında oturup muhtemelen gözlerinin önüne eski günleri getiriyor ve o günlerden konuşuyorlardı. Tüm o sohbetlerin başlangıç noktası ise muhtemelen 80’lerdeki ‘‘Accrington Stanley, onlar da kim?’’ sloganıydı.
