1933’te gelen profesyonellikle beraber artık Afrika kökenli ve melez Brezilyalıların da yer aldığı Brezilya Milli Takımı, 1934 Dünya Kupası’nı kazanmayı hedefliyordu. İlk turdaki rakip İspanya’ydı. Takımın golcüsü 21 yaşındaki Waldemar de Brito kritik penaltı vuruşu için topun başına geçtiğinde kahraman olma şansı vardı. Ancak efsane kaleci Ricardo Zamora’yı geçememişti. Brezilya, Leonidas’ın golüne rağmen 3-1 ile elenmişti. Waldemar de Brito, koyu Katolik Brezilyalıların futbol tarihlerinde belki de çarmıha gerdikleri ve mağlubiyetten sorumlu tuttukları ilk figürdü.
Takip eden yıllarda Waldemar, milli takımda bir süre oynasa da hep o hatasıyla hatırlandı. Futbol kariyerinden sonra AC Bauru kulübü için oyuncu izleyip seçmeye başladı. 1950’lere gelindiğinde ülke Maracanazo travmasının pençesindeydi. Bir de buna 1954 Bern Muharebesi’nin hayal kırıklığı ekleniyordu. Tam da o günlerde Waldemar, bir çocuk keşfediyordu: Edson Arantes do Nascimento…
Pele lakabını alan genç yeteneği, ailesini de ikna edip Santos kulübüne götürmüş ve o da daha ilk maçında gol atarak bunun karşılığını vermişti. Hatta Pele’nin profesyonel futbol ile ilgili umutsuzluğa düştüğü dönemde onun en büyük destekçisi olmuştu. Pele, 1957’de Santos’la geçirdiği ilk tam sezonda da gollerine devam edince 17 yaşında 1958 Dünya Kupası kadrosuna seçilmeyi başardı. David Goldblatt’ın The Ball Is Round kitabında anlattığı üzere Kore Savaşı sonrası 1958’de Brezilya ekonomisi yükselişe geçmiş ve milli takıma sağlanan imkânlar artmıştı. İsveç’teki finallere teknik direktör Vincente Feola ile beraber bir doktor, kondisyoner (meşhur Mario Americo), diş hekimi, psikolog ve kamp müdürü de gidiyordu. Didi, Vava, Djalma Santos, Nilton Santos’lu kadrodan herkes çok umutluydu. Ancak takım psikoloğu Joao Carvalhaes, yaptığı testlerde Pele ve Garrincha’nın kırılganlık gösterdiğini söylemişti. Ona göre Pele, çocuksu ve savaşçı ruhtan yoksundu. Garrincha’nın da IQ’su baskıyı kaldıramayacak kadar düşüktü. Feola içgüdülerine güvenip ikisini de İsveç’e götürdü.
Seleçao’nun Göteborg yakınlarında kamp yaptığı oteldeki kadın çalışanları erkeklerle değiştirecek kadar konsantrasyona önem veren bir kamp müdürü vardı. Brezilya tüm bu emeklerin karşılığını grup maçlarını lider bitirerek aldı. Pele ise diz sakatlığının da etkisiyle ilk golünü ancak çeyrek finalde Galler karşısında atabildi. Hızla yol alıp bu kez yarı finalde Fransa’ya karşı tarihi hat-trick’i yapıyordu. 29 Haziran’daki final maçında İsveç sarı forma ile çıkınca Brezilya mavi giymek zorunda kalmıştı. Uğur meselesine takıntılı olan bir halk için bu, kötü şans belirtisiydi. Daha maçın ilk dakikalarında gol yenince sekiz yıllık Maracanazo anıları canlanmıştı bile. Sonrası Pele’nin otobiyografisinden: “Garrincha harika iki pas verip Vava’ya golleri attırmıştı. Toparlamıştık. İkinci yarının 11. dakikasında bu sefer bana orta geldi, ceza sahasında önce göğsümle yumuşatıp önüme indirmiştim ki defanstan Gustavsson geliyordu, topu üstünden aşırdım ve voleyi yapıştırdım. Çok güzel gol oldu; finalde atmıştım hem de…”
Pele efsanesi tüm dünyaya merhaba derken futbol tarihindeki en büyük değişim yaşanıyordu. Brezilya hanedanlığı kuruluyordu ve başına da O Rei (Kral) geçiyordu. Waldemar de Brito kimilerine göre tarihin en iyi futbolcusunu keşfeden kişi olarak kahramanlaşıyor, Pele ise yıllar geçtikçe ve özellikle futboldan sonra bir futbol efsanesinden daha çok bir şirkete dönüşmesiyle eleştiriliyordu. ‘Halkın Neşesi’ lakabını taşıyan Garrincha’ya zor günlerinde destek olmamasından tutun, 2014 Dünya Kupası’nı eleştiren halka karşı ettiği hakaretlere kadar eleştiri listesi kabarıktı. Ünlü Futebol kitabının yazarı Alex Bellos’un dediği gibi: “Pele kutsandı, Garrincha’ya ise tapıldı. Garrincha müessese ile tartıştı, Pele ise müesseseye dönüştü.”
