Under Armour x Socrates
Socrates Dergi’nin ilk sayısına koşmanın benim için ne anlama geldiğini yazarken ufak bir kelime oyunu yapıp “Koschmacht Frei” diye bir espri yapmıştım. Koşmak hakikaten başladığım günden bu yana kafamı boşaltmak ve hayata odaklanmak için kullandığım bir şeydi. Yarışlarda bile. Tabii tüm bunları bir gece yarışına katılmadan önce düşünüyordum. Meğer ben yıllardır gece yarışı bekliyormuşum!
Beş yıllık koşu hayatımda koştuğum en iyi yarış ve içinde bulunduğum en iyi organizasyon Great North Run oldu. Diğer adıyla Newcastle Yarı Maratonu zaten dünyanın en iyi yarı maratonu kabul ediliyor ve Mo Farah’tan Wilson Kipsang’a, Vivian Cheruiyot’tan Paula Radcliffe’e kadar birçok ustaya ev sahipliği yapıyor. Hem parkur, hem koşucuların yarış hissiyatı hem de organizasyon muazzamdı İngiltere’nin kuzeyinde. Organizasyon büyüklüğü olarak bir mini versiyonu da olsa sanırım ilk kez Great North Run’a yakın bir keyfi Türkiye’deki bir yarışta aldım. Under Armour Gece Koşuları sayesinde. Zira yarış önünde ve sonunda yarışın gerginliği ve yorgunluğundan ziyade, baştan sonra keyifli bir tecrübe olarak geçti gece.
Olayın sadece yarış olmayacağının farkındaydım, önceden de söylediğim gibi. Hem yarış önü ve yarış sonu eğlenceleriyle, özellikle de koşuculara vereceği ‘trail’ hissiyatıyla çok farklı bir organizasyona gidecektim, tam da beklediğimi buldum.
Aslında Belgrad Ormanı girişinden koşu alanının kurulduğu Neşet Suyu’na gidene kadar “Ya bu saatte ne işim var benim burada” düşüncesi kafamda dolaşmadı değil. Aklıma hep eski koşular geldi o yol boyunca. Çoğunlukla Türkiye’deki yarışlarda ciddi bir karmaşa olur. Hele ki özel yarışlarda. Yarış kitini almak, giyinecek kabin bulmak, vestiyere çanta teslim etmek, oradan çantayı geri almak ve tuvalet işi ciddi sorundur. Hem ormanda, hem de gece karanlığında Under Armour Gece Koşuları ekibi yalnızca minimum ihtiyaçları gidermekle kalmamış, işin eğlence boyutunu da düşünerek insanlara güzel zaman geçirtmeyi hedeflemiş. Başardılar.
Yaklaşık iki saat boyunca oyunlar, yarışmalar, ödüller, standlar ve bol ışıklı bir organizasyon alanı sayesinde; start vakti ne zaman geldi, pek anlamadık. Yarış öncesi malzemelerin kontrolünü ve zifiri karanlık bir ormanın içine giren koşucuların problem yaşamaması için yarış kuralları anonsuna ciddi derecede önem verdiler. Örneğin söylemeseler ben kafa lambama yedek pil almayı unutup sekizinci kilometreden sonra karanlıkta koşacaktım. Önce 12K, sonra 6K yarışının startı verildi. 12K ekibiyle birlikte kafa lambalarımızı açıp karanlığa daldık. Tekrara düşeceğim ama ben koşuyu bana huzur verdiği için seviyorum. Belgrad Ormanı’nın gece sessizliğinde tek tük ışıklar arasında koşmanın verdiği huzuru herhâlde uzun süre bulamayacağım.
Kafa lambasına sahip olmama rağmen bazı noktalardaki eğimi algılamakta zorlandığımı söylemeliyim. Zaman zaman da parkurdaki derinlik algısını organizasyonun kenarlara yapıştırdığı reflektörler sayesinde sağladım. Ormanın içi beklediğimden daha az serin olsa da, özellikle nem ve kafamın üstündeki ışığa doğru kamikaze yapan böcekler zaman zaman nefes almayı zorlaştırıp rahatsız ettiler. Ara sıra uykusundan uyandırdığımız esneyen köpekler, yalnız koştuğum son üç kilometrede hafif gerilmeme neden oldu, ancak iyi geceler dileyerek geçip gittim yanlarından.
Ormanda GPS her zaman sıkıntılı ama kendi koşu saatime göre yarışı 59:19’la bitirdim. Hiç beklemeden çantamı aldım, organizasyonun verdiği çantadan çıkan protein barımı yerken üstümü değiştirdim, ödül törenlerini izlerken etraftaki standlarda zaman geçirip daha önce hiç o saatlerde içinde bulunmadığım Belgrad Ormanı’nın keyfini çıkardım. Her şey önceden belirlenen zamanda başladı ve bitti. 00:15’te servisimiz hareket etmişti.
Her yarışta yarışılan parkur öne çıkar. Hava şartları; kimileri için de yarış kitinin kalitesi, kiminle o yarışa katıldığı vs. önemlidir. Under Armour Gece Koşuları ise hepsinin iyisini barındıran bir “Full Paket” olarak yer etti kafamda. Bir sonrakini sanıyorum kaçırmam!
