Dönemler hep bir anda sona erer. Belki de beynimiz yaşlandığımızı algılamamak için dünyanın çabasını gösterirken işaretleri arka plana attığından, belki de değişim rüzgârlarının çat kapı gelme alışkanlığından, belki de bir şeyler gerçekleşene kadar gerçekleşeceğine inanmamamızdan. Tim Duncan ve Kobe Bryant, artık eski NBA oyuncuları olarak anılıyor. Audi, 18 yıl sonra ilk kez Le Mans 24 Saat’te yer almayacak. Felipe Massa ve Jenson Button da 2016 perdeleri kapattığında sahnenin öbür tarafında kalacaklar.
Hem Felipe hem de Jenson uzun Formula 1 kariyerlerinde pek çok özel an yaşadılar. Massa’ya Ferrari kapıları ancak BMW’nin satın aldığı Sauber’den kovulduğunda açıldı. Button ise kariyerinin bittiğini düşünürken Honda’yı satın alan Ross Brawn’un takımıyla masal gibi bir sezon geçirerek belki de hiç ulaşamayacağını sandığı şampiyonluğu kazandı. Felipe tarihin en iyi sezon finallerinden birinde 15 saniye kadar şampiyon oldu, bir yıl sonra Macaristan’da neredeyse hayatını kaybediyordu. Genç ve pervasız pilotlar olarak başladıkları kariyerlerinin sonunda bu ikili tecrübeli isimler olarak padoğa veda ediyorlar. İşte tam bu anda gerçekle karşı karşıya kalıyoruz. Boyhood filminde Patricia Arquette’in karakterinin bir anda fark ettiği gibi, Jenson, Felipe, biz, hepimiz neredeyse yirmi yılın bir anda geçtiğini anlayıveriyoruz. Gözümüzü bir daha açtığımızda önce kalın kaşlı genç pilot Fernando Alonso, ardından tecrübesiz Kimi Raikkonen, sonra daha dün çaylak hallerini izlediğimiz Hamilton, Rosberg, Vettel pistlerde olmayacak. Max Verstappen, Esteban Ocon gibi artık kendini kanıtlamış pilotlar gündemde söz sahibi olurken herkes belki de Daniel Ricciardo’nun ilerleyen yaşına rağmen şampiyon olmadan bırakmak istemeyişini takdir edecek.
Hakkinen’den sonra bırakanlarınız var, bir kısmınız Alonso’dan, bir kısmınız Hamilton’dan sonra bırakacak. Valentino Rossi onuncu şampiyonluğunu alamadığı için inadından vazgeçmeyecek, ama o da bir gün pit duvarına geçecek.
Hayatın ve zamanın en güzel, bir o kadar da korkutucu kısmı ileriye ya da geriye alamıyor olmamız. Kısık ateşte uzun süre piştikten sonra fark ettirmeden, sadece geriye baktığınızda anlayabildiğiniz o kadar çok şey değişiyor ki. İçinde bulunduğumuz andan ya geriye, ya da ileriye gitmek istiyoruz hep. Paris’te şansınız yaver giderse bir gece yarısı görebilirsiniz: 1920’lerin yazarları 1800’lere, 1800’lerin büyük sanatçıları Rönesans Dönemi’ne özeniyorlardı. On yıl önce 1990’ların Formula 1’i çok daha güzelken, 1990’larda turbo çağı, 1980’lerde ise yetmişli yılların korkusuz pilotlarına özlem duydu F1 izleyicileri. Emekli olan her pilotla, yerine gelen her genç yetenekle eski günlerden birer adım daha uzaklaşıyoruz.
Bunun aslında bizi üzmemesi gerekiyor. Hatta şaşırtıcı bile olmamalı. Sadece gençliğin ve güzel zamanların yaşamın kendisi gibi bir sonu olduğunu genellikle zihnimizin ücra bir köşesine atıp mümkün olduğunca bahsini geçirmemeye çalışıyoruz. Aslında dünyanın sonu hariç, hiçbir şey dünyanın sonu değil.
Massa, Button, Webber ve diğerleri için geçerli bir durum bu. Felipe Massa çok büyük ihtimalle WEC ya da Formula E’de yarışacak, Jenson Button’ı ise mutlaka WEC’de göreceğiz. Daha özel bir biçimde tıpkı babası John gibi rallikros yaparken Jenson’ı izleyeceğimiz neredeyse kesin. John Button’ın Vosvos’unu hatırlatırcasına yeni bir Beetle ile de yarışabilir. Kamera karşısında hep çok rahat ve eğlenceli Button, Channel 4‘un ekibinde arkadaşı David Coulthard ve diğerleriyle sıkça görünecek gibi duruyor. Channel 4 ve kamera karşısı demişken, Mark Webber’ı daha sık ekranlarda göreceğiz.
Motorsporlarında hayat, her emeklilik sonrası olduğu gibi devam edecek. Sadece bir şeyler biraz daha farklı olacak. O farklılıklara alıştığımızda, bir şeyler daha değişecek. Eskiye duyulan özlemi, yeninin getirdiği heyecanla dengeleyeceğiz. Merak etmeyin ve emin olun, heyecanlanacak pek çok yeni şey olacak.
