“Yavaş yavaş kızmaya başlıyorum” demişti maç sonu röportajında gönüllerin şampiyonu ve tüm dünyanın en popüler snooker oyuncusu. Altıncı finalinde de o meşhur kupayı kaldıramamıştı havaya. Ezeli rakibi ve belki de ebedi karabasanı ona tam dördüncü kez çelmeyi takmıştı. O günden sonra bir final daha oynamayacaklardı. Bu efsane rekabet, bir taraf için peri masalı diğeri içinse kâbus olarak bitmek üzereydi.
1977 yılından beri ev sahibidir Crucible Tiyatrosu, snooker’ın en büyük organizasyonu Dünya Şampiyonası’na. Bugüne dek sayısız oyuncu, bu 980 seyirci kapasiteli bu kompakt ama unutulmaz atmosferde mücadele vermiştir. Amaç ise 17 günlük maratonun sonunda, oyunun babası Joe Davis’in yaptırdığı kupayı havaya kaldırmaktır. Oyuncular kendilerine ayrılan o pek geniş olmayan oturma alanında vuruş sıralarını beklerken bazen gözlerini tepeye diker. Crucible’ın gökyüzü yıldızlarla doludur ve o yıldızlara bakarken hayaller kurulur.
Jimmy White, Crucible ziyaretçilerinin en özellerinden biridir. O yıldızların altında on yıl içerisinde tam altı final maçı oynar. 1994’teki son finalinde, skor 17-17’ye geldiğinde istediğini almak için masadadır. Artık hafif seyrelmiş saçları, burada kaybettiği finallerin yara izleri gibidir. Koca bir ulus nefesini tutmuş onun cebe giden toplarını izlerken umulmadık bir hata gelir. O kaçan siyah, bir toptan, bir vuruştan fazlasıdır. O siyah Jimmy White’a sonsuza dek gönüllerin şampiyonu payesini veren ama onu hayatının geri kalanında gerçekleşmemiş bir hayalin sancılarına mahkûm edecek bir hükümdür adeta. Stephen Hendry’nin bile maç sonrasında rakibi için burkulmuştur yüreği ama bitmiştir işte. ‘Kasırga’ esemeyecektir bir daha bu topraklarda.
21 yıl sonra, birkaç hafta önce, Dünya Şampiyonası elemelerinin 2. turunda 7-2 öndeydi Matthew Selt karşısında. Ama bir kez daha kariyerinde sayısız defa şahit olduğumuz gibi durdu ‘kasırga’. Artık 52 yaşındaydı ve 2006’dan yılından beri Crucible seyircisinin karşısına çıkamamıştı. Maçı 10-8 ile kaybederken artık bir toz zerresi kadar kalmış umutlarını yine erteliyordu. Şampiyonu olduğu gönüller ise kırıktı ama biliyorlardı, tüm kaybedenlerin en esaslısıydı o.
