EditoAçıksözlü

NBA’de her şeyi herkesten önce haber veren gazeteci Adrian Wojnarowski belki de en unutulmaz tweet’lerinden birini 10 Ekim 2018 tarihinde attı: “Lig kaynaklarının ESPN’e bildirdiğine göre; Jimmy Butler bugün Minnesota idmanına katılıp takım arkadaşlarına, koçlara, yöneticilere meydan okudu. Butler duygusal ve feryat eden bir tavırdaydı. Thibodeau, Layden, Towns ve Wiggins’i hedef alıyordu. Haber pek yakında ESPN’de.” Sosyal medyanın fırtınalı bilgi kaosunda güvenli limanlardan biri olan Wojnarowski atmış olsa bile herkes bu mesajı ikinci, üçüncü kez okuma ihtiyacı hissediyordu. En azından ben öyle yapmıştım. Zira günümüz NBA ortamında nadir rastlanacak bir olaydı. Lakin Butler da kendine has bir karakterdi.

Akabinde Wojnarowski’nin rakibi Shams Charania ile Jon Krawczynski’nin konu hakkındaki haberinin “Butler söz verdiği gibi daha fazla kaos getirmek adına Wolves’a geri döndü” gibi bir başlığı vardı. Butler, Nisan 2018’de Houston’a karşı oynanan play-off serisinden bu yana takım arkadaşlarıyla yan yana gelmemişti. Zira sezonun bitmesiyle beraber 2017 yazında geldiği Minnesota’dan ayrılmak istediğini açıklamış, koç Tom Thibodeau ve genel menajer Scott Layden’dan takasını istemişti. Ama Thibodeau onun kalmasını istiyordu. Uzayan süreç de Butler’ı isyan ettirmişti.

Chicago Bulls’la 2011’de lige girdiğinde ona ilk şansı veren ve olgunlaşmasına katkıda bulunan Thibodeau ile çalışmak istiyordu ama mutlu değildi. Kendisinden çok daha fazla para kazanan takımın iki genç yıldızı Karl-Anthony Towns ve Andrew Wiggins’in onun kadar hırslı ve tutkulu bir biçimde kazanmayı istememesinden dolayı zihinsel olarak takımdan kopmuştu. Takıma geldiğinden beri genç kurtları gelişmeleri yolunda sürekli teşvik etmeye çalışıyordu. Geri döndüğü bu olaylı idmanda da üçüncü takımdan yedekleri alıp, Wiggins ve Towns’ın olduğu birinci takıma karşı iki maç yaptı. “Burayı ben yönetiyorum” diye bağırıp çağırdığı iki maçı da kazanmıştı. Sonra da çıkıp gitmişti. Bunlara rağmen sezona başlayacaktı zira kontrat yükümlülükleri söz konusuydu.

İdman kargaşası öğrenildikten sonra da Rachel Nichols’ın o unutulmazlar arasına giren programına konuk oldu. Konu açılınca da “Tüm duygularım bir anda ortaya döküldü. Bunu yapış şeklim doğru muydu? Hayır. Ama rekabetçiliğimi kontrol edemiyorum. Bu basketbola aşkımdan kaynaklanıyor. En saf ve çıplak halimle, bu benim. Saha çizgilerinin içinde benden alacağınız budur.” Geldiği sezon Minnesota’nın Kevin Garnett’li 2004 takımından bu yana ilk defa play-off oynamasına yardım eden Butler takımın geleceğinden umutsuzdu. Yeni nesil yıldızlar, onun gibi eski tarz bir alfa ile uyuşamamıştı. Şöyle devam etti söyleşide: “Onlara biraz yüklenmiş olabilirim, evet. Ama takımın en yeteneklisi ben değilim. Towns en yeteneklimiz. İkimize bakınca kimin tanrı vergisi yeteneği daha fazla, Wiggins’in. Ama en hakkını vererek oynayan kim? Benim. En çok çaba gösteren benim. Vücudumu her idmanda her maçta ortaya koyarım. Bu benim tutkum. Herkes farklı şekillerde liderlik yapar. Ben böyle yaparım.”

Butler’ın sözünü sakınmayan tavrı Teksas’ın Tomball kentindeki büyüme hikâyesiyle alakalıydı. Babası tarafından terk edilen, 13 yaşında da “Senin görünüşünü sevmiyorum. Gitmen gerek” diyen annesi tarafından evden kovulan Butler bir süre arkadaşlarında, bazen sokakta ve terk edilmiş otomobillerde yaşamıştı. Lisede basketbola tutunurken arkadaşı Jordan Leslie’nin kalabalık ailesiyle yaşamaya başlamıştı. Yeni yuvasını bulmuştu. Hiç alışık olmadığı bir sevgiye mazhar olmuştu. Butler, Tyler Junior College’da ve Marquette Üniversitesi’nde her defasında başka zorluklar yaşamaya devam etti, ona sürekli başarılı olmayacağı söylendi ama mücadele etmeyi erken öğrenmişti. Gazeteci Lee Jenkins’in yazdığı gibi bir kaos çocuğu olarak büyüyen Butler kolejden itibaren koçu Buzz Williams’tan da öğrendikleriyle hayatındaki karışıklıkları yönetmeyi başardı. Özel antrenman yapmayı, sağlıklı beslenmeyi ve hep çok çalışmayı şiar edindi. İstenmediği bir ailede başlayan hayatı onu 2011 draft’ı ilk tur 30. sıra seçimiyle NBA’e kadar taşıdı. Lige girerken Chad Ford’a verdiği röportajda da dediği gibi “Lütfen bana kimse acımasın ya da üzülmesin. Başıma gelenleri seviyorum. Beni ben yapan bugüne kadar karşılaştığım engeller. Yaşadığım zorluklara müteşekkirim.”

Yüzeyselliğin her yeri kapladığı dünyada Butler bazıları için rahatsız edici derecede dürüst, gerçekçi ve filtresiz kalabiliyor. Minnesota’dan takas edildikten sonra gittiği Philadelphia’da ise bu kez Embiid ve Simmons gibi başka genç yıldızlarla top koşturdu. Ama orada da tam olarak mutlu değildi. Sokaklardan dört kez all-star olduğu NBA’e uzanan Butler alışık olduğumuz yıldızların dışında bir profil çizdi. Bu sezon başında da başka yıldızlarla şampiyonluk için güçlerini birleştirmesi beklenirken, Miami Heat gibi yıldızı olmayan ve geçen yıl play-off yapamayan bir takımla maksimum kontrat imzalamayı tercih etti. Chicago, Minnesota ve Philadelphia ile olduğu gibi Miami ile de bu yıl ilk senesinde play-off görmeyi başardı. Buna rağmen Butler hakkındaki ‘soyunma odasını bozan diva’ anlatısı epey seyirci topladı yıllar içinde. Halbuki eski takım arkadaşlarıyla hâlâ çok sık görüşüyor. Ayrıca Heat’te de Dragic’ten Adebayo’ya, Robinson’dan Herro’ya kadar pek çok takım arkadaşıyla arası harika gözüküyor. Röportajlarında ve sosyal medya hesaplarında sürekli onlara övgüler yağdırıyor. Onları cesaretlendirip liderlik ediyor. Hatta lider skorer görevlerini devraldığı Goran Dragiç ile çok yakın arkadaş haline gelirken, çaylak Tyler Herro için instragram hesabında ‘Tyler Tuesday’ diye bir seriye başlayıp her salı günü Herro ile ilgili bir post atıyor. Herro da Butler’ı gerçek ağabeyi gibi gördüğünü söylüyor. Hatta Koç Eric Spoelstra da: ”Lige yeni gelen gençlerin bir maksimum kontrat oyuncusu olmak için ne gerektiğini Butler’da görebileceğini düşünüyorum. Bu rakamlarla, istatistiklerle ve 2K oyunundaki bireysel özelliklerle alakalı bir şey değil. Sadece iyi üçlük atmakla alakalı değil. Bir takım eğer bir basketbolcu sayesinde fonksiyonelse ve kazanıyorsa o basketbolcu maksimumdur. Biz de Butler’ın etkisi sayesinde kazanan bir takıma dönüştük” diyordu. Liderliğin kitabını yazanan Başkan Pat Riley ona çok güveniyordu. Üstelik bu yazı yazılırken play-off ilk turunda Indiana Pacers’ı 4-0 ile geçtiler. Her şey yolunda gibi. Ancak Butler gibi aşırı rekabetçi, talepkâr ve çatışmadan beslenen bir yıldız kısa sürede düzenden kaosa zuhur edebilir.

Bu noktada aklıma Tanıl Bora’nın Birikim’de yazdığı bir yazı geldi: “Gözleri iri iri açılmış kaos lâfı, hiç susmayan ‘kaos’ alarmı, insanın, toplumun, dünyanın, hayatın karmaşıklığını anlamaya, onun hakkını vermeye karşı dikilmiş bir bariyer işlevi görüyor. Kaos dediği, hayat aslında. İniş çıkışlarıyla, beklenmezleriyle, muammalarıyla, müphemlikleriyle, krizleriyle, ikilemleriyle, kaplara sığmamasıyla, sahiden çok yönlü ve pek karışık olan, hayat. Bu, bir hayat korkusu. Bu nobran dildeki ‘kaos’ lâfı, ‘karışıklık’ sayılan her şeyi bertaraf etme veya bağlama, örtme-kapatma niyetine bir muska.” Otuz yılda çok şey yaşayan Jimmy Butler belki de bunu en iyi bilenlerden. Hatta o da son dönem röportajlarında “Artık farklıyım, çok değiştiğimi düşünüyorum. Değişik hobiler ediniyorum sürekli. Beni ne mutlu ediyorsa onu yapıyorum. Bazı insanlar bundan hoşnut kalmıyor. Ama ben de zaten aynı kalmıyorum” diye bahsediyordu. Siz bu yazıyı okurken o NBA Play-off’da liderliğini yaptığı Heat ile yükselirken Orlando’daki NBA kampüsünde yirmi dolara kahve satmaya devam ediyor ya da çoktan elenmiş yakın arkadaşı Neymar’la Paris’te şarap içiyor olabilir.

Bu sayı, hayatın sonsuz kargaşasında sıkça savrulsa da umudunu kaybetmeyenler için…