Çocukluğunuzu geçirdiğiniz birinden nefret etmeniz zordur. Ben Nico’dan nefret etmiyorum. Sadece, bazı şeyleri onunla paylaşmak istemiyorum. Bundan 15 yıl önce babasının takımında birlikte yarışırken bir gün tek tekerlekli bir bisikletin üzerinde havada üç top çevirerek geldiğinde üstüne topladığı ilgiyi de sevmemiştim. İlk iş ben de o komik görünümlü bisikletlerden bulup Nico’nun yaptığı bu gösteriden geri kalmadım. Zaten Monaco’da yaşıyordu, babası eski bir Formula 1 dünya şampiyonuydu ve kendi karting takımı vardı. Bir de üstüne böyle ilgi çekmeye çalışması düpedüz haksızlıktı. Stevenage’da ufak bir apartman dairesinde babamla yaşadığım zamanlar bunun gibi şeyler Nico’nun en iyi arkadaşım olmasını engelledi.
Lewis’in benden nefret ettiğini düşünmüyorum. Ama hayatta her şey önüne altın tepside sunulan birinden nefret etmek kolaydır. Bu yüzden benden nefret edenleri anlayabiliyorum. Var olabilmek ve hayatımı idame ettirebilmek, geçinebilmek gibi dertlerim olmadı. Yine de bununla yetinmedim. Dertsiz tasasız olmak beni rahatsız ediyordu. Bir şeyler başarmak, zorunda olmasam da bir işe yaramak istiyordum. Motorsporlarına bu yüzden başladım. Tarihin ilk GP2 şampiyonu bendim. Babam Formula 1 tarihinin ilk Fin dünya şampiyonuydu. Ne gariptir ki, o sıklıkla şampiyonluğu en az hak eden pilotlardan biri olarak anılırken ben bu hafta sonu Abu Dhabi’de Lewis’i yenemezsem tarihin şampiyon olamayan en başarılı pilotlarından biri olacağım. Bu beni korkutuyor. Daha önce Lewis’le şampiyonluk mücadelesi verdiğimizde insanlar hep onu favori gördüler. Monaco’da büyümüş sarışın zengin çocuğu günümüzde pek popüler bir imaj değil, haklılar. Fakat ben de artık o çocuk olmaktan çok uzaktayım. 2006’da girdiğim Formula 1’de 11’inci sezonumu noktalamak üzereyim. Bir aile babasıyım, canımdan çok sevdiğim bir kızım var. Her geçen sezon, her geçen yarış daha hızlı bir pilot oluyorum. Sıralama turlarında ve yarışta belki de bizim neslimizin en yetenekli pilotuna kafa tutmakla kalmıyor, onu yeniyorum. Kaybetmek dünyanın sonu değil, ama bu hafta sonu kaybetmekten çok korkuyorum.
Nico’nun şampiyon olması, benim şampiyon olamamam demek. Beni rahatsız eden sadece bu. En iyi arkadaşım olmasa da Nico hâlâ çocukluğumu birlikte yarışarak geçirdiğim bir dost. Yine de pist üstünde kimi sevip sevmediğim umrumda değil. Beni geçtiyseniz, kaskımı çıkarana kadar sizden nefret edeceğimi bilmeniz gerekir. Tüm büyük spor efsaneleri mantıksız, hatta çocukça nefretleriyle anılırlar. Ali’nin Frazier başta olmak üzere herkese karşı davranışı kötü biri olduğundan ya da olgunlaşmadığından değildi. O kazanmayı başka her şeyden ve herkesten daha çok seviyordu. Kazanmasının önündeki engellerden de büyük bir tutkuyla nefret ediyordu. Bu hafta sonu Abu Dhabi’de önümdeki engel Nico. Ben kazanana kadar, onu sevemem. Böyle bir zorunluluğumuz olduğunu da düşünmüyorum. Şampiyon olabilmem için çok şanslı olmam gerek. Yeterince şanslı olamamaktan korkuyorum. Bir şampiyonluk daha kazanamamaktan korkuyorum. Nico’dan, diğerlerinden, araçtan, pistten değil ama kendimden korkuyorum.
Hayatta başarılı olup olmamam Formula 1 şampiyonluğuna bağlı değil. Hiç şampiyon olmayabilirim de, bu beni başarısız bir insan yapmaz. Yine de on yıl sonra 2016 Formula 1 sezonu konuşulurken bana “Nasıl başardın?” yerine “Ters giden neydi, neden olmadı?” denmesini hiç istemiyorum. Seneye kurallar değişiyor, böyle bir fırsatı yakalayıp yakalayamayacağım meçhul. Lewis’in beni geçebilmesi orta çapta bir mucizeye bağlıyken bile son şansım olabileceğini bilerek yarışacağım. Ne olursa olsun, 2008 Avustralya Grand Prix’si podyumunda olduğu gibi bir gün Lewis’le aynı yarış günü mutlu olabileceğimizi düşünüyorum. Ama öyle görünüyor ki birlikte yarıştığımız sürece birimiz pazar günleri mutsuz olacak. Ben bu pazar, mutlu olan taraf olmak istiyorum.
