WNBA oyuncuları bir süredir Florida’daki IMG Academy’de dünyanın geri kalanından izole şekilde yaşıyor. Bir yandan da ülkede Black Lives Matter protestoları devam ediyor. Bütün bunların ortasında basketbol oynamak nasıl diye merak ettik, ‘Bubble’da bulunan Bria Hartley’i aradık. WNBA ile başlayan sohbetimiz Türkiye kariyerine de ulaştı, kolejdeki yıllarına da…
Şu anda IMG Academy’de, çok farklı bir atmosferin içindesin. Orada hayat nasıl?
Burası bir kolej kampüsü gibi. Kampüsten ayrılamıyorsun ama içeride havuz ve tenis kortları var, insanlar golf oynamaya gidebiliyor. Havalı bir yer. Oğlumun benimle birlikte olması her şeyi daha eğlenceli yapıyor. Her takımın bir antrenman programı var. Dört tane de basketbol sahası mevcut. Bizim oynadığımız spor salonu buradan yirmi dakika uzaklıkta. Garip bir WNBA sezonu, hepimiz bir şekilde ayak uydurmaya çalışıyoruz. Basketbola odaklanmaya çalışıyorum çünkü dışarıda virüsle birlikte birçok olay yaşanıyor.
Zaten bahsettin ama oğlun Bryson, Florida’da seninle beraber. Instagram’da gördüm, takımın fotoğrafçısı olmuş. Oğlunla birlikte bu deneyimi paylaşmak nasıl bir his?
Geçen sene ben İstanbul’dayken oğlum New York’ta kalmıştı. Şimdi yanımda olması çok güzel. Basket topunun çevresinde olmayı çok seviyor. Aynı zamanda, kameralarla ve fotoğraf çekmekle arası her zaman iyiydi. Bir gün antrenmana gelip kamerayı eline aldı ve fotoğraf çekmeye başladı. Kızların ve koçların etrafında olmayı çok seviyor.
Her şeyi bir kenara koyarsak Phoenix Mercury için bu sezon hedefler neler?
Kesinlikle şampiyon olmak istiyoruz. Çok iyi bir kadromuz var. Diana Taurasi, Brittney Griner ve Skylar Diggins-Smith en iyi oyuncularımız. Böyle yıldızlarla aynı formayı giymek heyecan verici. Çok göz önünde olmayan ama kenardan katkı verecek oyunculara da sahibiz. Yani kadromuz epey geniş. Bence çok iyi bir sezon geçireceğiz.
Türkiye’de üç farklı takımda oynadın: Mersin, Fenerbahçe ve Galatasaray. ABD’den tamamen farklı bir kültürde yaşamak ve basketbol oynamak nasıldı?
Mersin’de başladığım için memnunum zira orada İngilizce konuşan çok insan yok. Bu da dili biraz öğrenmeme yardım etti. Her ne kadar hâlâ akıcı Türkçe konuşamasam da… Neyse, en azından taksi şoförüne nereye gitmek istediğimi söyleyebilirim ya da çoğu zaman yemek sipariş edebilirim. Böylece işim daha kolaylaştı ve Türkiye’deki kültürü daha yakından tanımaya başladım. Mersin de nefis bir şehir çünkü denizin yanındasın, hava çok güzel, küçük ve tatlı bir marina var.
İstanbul’a gelirsek, orada daha fazla Amerikalı arkadaşım var. Ayrıca seyirci olarak da imkânlar daha geniş. Galatasaray’ın futbol maçlarını yerinde takip edebilmek, Fenerbahçe ve Anadolu Efes’in basketbol maçlarına gidebilmek çok keyifliydi. EuroLeague erkek basketbolunu da çok seviyorum. Beşiktaş’ta, Fenerbahçe’de oynayan arkadaşlarımı görmek ve onlarla aynı şehirde olmak çok güzel.
Geçen sene Galatasaray’da oynadın, yakın zamanda yeni bir kontrat da imzaladın onlarla. Sezonu nasıl değerlendirirsin? Fenerbahçe’nin ardından ikinciydiniz ama sezon iptal oldu.
Çok güzel zaman geçirdim. Takım olarak gayet iyiydik, bazı maçları çok yakın farklarla kaybettik. Fenerbahçe’yi mağlup ettiğimiz son maç çok heyecanlıydı. Zaten derbilerden galibiyetle ayrılmak her zaman güzeldir. Çok güçlü bir takımımız vardı ve kesinlikle final adayları arasına girmiştik ama maalesef sezon sona erdi. Şimdi yeni ve çok yetenekli bir takımımız var. EuroLeague’de oynayacağımız için heyecanlıyım. Yeni kızlarla tanışmak için sabırsızlanıyorum.
Değişikliklerden bahsetmişken, Galatasaray tarihinin en önemli oyuncularından biri olan Işıl Alben yakın zamanda takımdan ayrıldı. Onunla beraber oynamak nasıldı?
Harikaydı. Parkede kesinlikle güzel bir iletişim kurduk. Çok iyi bir oyun kurucu. Takım arkadaşlarını bulmakta her zaman başarılı. Birbirimizi bulmakta da çok iyiydik. Onu özleyeceğim. Umarım ondan öğrendiklerimle bu sene Galatasaray’a yardım edebilirim.
Kolej yıllarına dönmek istiyorum. Connecticut Üniversitesi ile iki NCAA şampiyonluğu kazandın. Öyle büyük bir kolej takımının parçası olmak neler hissettiriyordu?
Mükemmeldi. UConn’da ülkedeki en iyi oyuncularla yan yana oynuyorsunuz. Mesela Breanna Stewart, Stefanie Dolson, Moriah Jefferson gibi oyuncularla oynadım ben. Zaten unutmamak gerekir ki ABD’de kolej basketbolu çok önemli bir noktada. Bu yüzden orada iki tane zafer kazanabildiğim için minnettarım. Koç Geno Auriemma serttir ama oyuncuların başarılı olması için onların sınırlarını zorlamak konusunda çok iyidir. Bu yüzden WNBA’de başarılı olan birçok UConn mezunu görüyorsunuz.
UConn’daki ilk senen Maya Moore’un oradaki son senesiydi. Onunla beraber oynamak nasıldı? Bir röportajında Maya’nın antrenmanlarda bile her şeyini vermesinin seni nasıl etkilediğinden bahsetmiştin. Basketbol stilinde ve iş etiğinde Maya’nın bir etkisi oldu mu?
Her zaman çok çalıştığımı düşünüyorum ama liseden üniversiteye geçtiğinde çıkman gereken başka bir seviye oluyor. Maya’nın etrafında olmak ve onun ne kadar sıkı çalıştığını görmek bana gerçekten yardımcı oldu. O, çok iyi bir örnek. Durmak bilmeyen bir iş etiği var ve gerçekten sınırlarını zorluyor.
Maya ve senin dışında UConn tarihinde 1500 sayı, 500 ribaund, 500 asist barajını geçen kimse olmadı. Bu istatistiğin senin için özel bir anlamı var mı?
Evet, kesinlikle. Bu, nasıl çok yönlü bir oyuncu olabileceğimi gösterdi bence. Sadece skor üreten değil, aynı zamanda ribaund da alan, savunmada aktif olan bir oyuncu… Kazanmak için gereken her şeyi yapmaya çalışıyorum. Böyle istatistikler bunu gösteriyor.
Maya yakın zamanda masum bir adamın (Jonathan Irons) özgürlüğüne kavuşmasına yardım etti. WNBA’deki bir sezonunu feda ederek yaptı bunu. Bu konu hakkında neler düşünüyorsun? Kendisi sosyal adalet alanında bir öncü olarak görülüyor.
Maya’nın yaptığı şey inanılmaz. Amacına odaklanmak için basketbolu bırakması onun ne kadar özverili biri olduğunu gösteriyor. Yaptıkları bazen yeterince konuşulmuyor bile. Bütün bu övgülere ihtiyacı yok ama biz onu övmek istiyoruz, oysa o sadece çıkıyor ve insanlara yardım ediyor. Maya, onunla tanıştığımdan beri böyle bir insandı.
ABD’de ve dünyanın geri kalanında ırkçılık hâlâ büyük bir sorun. Toplumdaki adaletsizlikler konuşulurken sporcuların nasıl bir sorumluluğu var sence? WNBA de her zaman aktivizmi barındıran bir lig.
Sosyal adalet gibi konularda WNBA her zaman ön sıralarda olmuştur. Çünkü ligimizin büyük çoğunluğu Afrikalı-Amerikalı. Böyle şeyler bizi, ailemizi, tanıdığımız insanları direkt etkiliyor. Bu, bir insanlık konusu. Hiç kimsenin teninin rengi yüzünden ayrımcılığa uğramaması gerektiğini göstermek istiyoruz. Televizyonda uzun zamandır spor müsabakaları yoktu, şimdi yeniden başlıyor. Birçok insan bizleri izlerken gerçekten de sahip olduğumuz platformu kullanmak istiyoruz. Bir fark, etki yaratmak istiyoruz.
Irkçılık dışında maaş farkı da spordaki güncel problemlerden biri. ABD’de kadın futbol takımıyla federasyon arasında bir dava mevcut. NBA ve WNBA arasındaki maaş farkı da çok büyük. Geçen sene lig ve oyuncular birliği arasında salary cap’i arttıran bir anlaşma imzalanmıştı. Anlaşma ayrıca hamilelik güvencesini de içeriyor. Sen de bir annesin. Kadın oyuncuların haklarını korumak ve onlara hak ettiklerini vermek için daha neler yapılmalı?
Televizyonda daha fazla maç yayınlanmalı, daha çok insan maçlarımızı görebilmeli. Görünürlük ligimize gerçekten yardım edecektir. Maaş farkı konusunda yeni anlaşma ile birlikte doğru yönde ilerliyoruz. Ayrıca Breanna Stewart gibi maçlara çok daha fazla seyirci çeken üst düzey birçok oyuncumuz var. Breanna her şeyi yapabilen oyunculardan ve insanlar oyununa gerçekten hayranlık duyuyor. Örneğin Sabrina Ionescu da kolejden geliyor ve birçok kolej taraftarını çekecektir. Onu takip edenler WNBA maçlarını izlemeye gelebilir. Bence bu baya fark yaratacak.
Anneler için de öyle bir anlaşmayı elde ettiğimiz için mutluyum. Bütün meslekler normalde yüzde yüz hamilelik iznine sahip. Özellikle bir sporcu olarak yaşamak üzere olduğun değişimler seni daha çok etkiliyor. O yüzden bir çocuğun olduğunda öyle bir güvenceye sahip olmak kesinlikle doğru yolda yürüdüğümüzü gösteriyor.
Röportaj: Başak Can
