Kaos. Geride kalan dokuz günü, dokuz etabı en iyi tanımlayan kelime bu. Çapraz rüzgarlar, arnavut kaldırımları, peşimizi bırakmayan yağmur, kimi zaman yaklaşan fırtına, bitmek bilmeyen kazalar, kokain kullandığı ortaya çıkan bir bisikletçi, neden düştüğünü anlamaya çalışırken kavga eden bisikletçiler ve bir sürü başka şey bu kaosa hizmet etti. 2015 Fransa Bisiklet Turu’nda ilk dinlenme günü bazı saçmalıkların tam ortasında geldi. Mesela bugün L’Equipe gazetesinde, Team Sky otobüsünün ve çalışanlarının park yerlerindeki sorumsuz tavrı üzerine bir yazı var. Bu tartışılıyor, şu an.
Bütün bu kaosun içerisinden çıkan adam ise Chris Froome. Evet, çoğu bisiklet seyircisi tarafından sıkıcı olmakla itham edilen Froomey. Genel klasmanda rakiplerine attığı fark, ne kadar başarılı bir açılış haftası geçirdiğinin kanıtı. Team Sky’ın lideri sarı mayo mücadelesinde onu zorlaması beklenen Alberto Contador’un 1 dakika 3 saniye, Nairo Quintana’nın 1 dakika 59 saniye, Vincenzo Nibali’nin 2 dakika 2 saniye önünde zirvede. En yakın rakibi Tejay Van Garderen. Froome ile Amerikalı rakibi arasındaki fark sadece 13 saniye.
Yarışa gelirken Chris Froome’un ilk hafta zorlanacağı, Vincenzo Nibali’nin geçen seneki gibi açılış etaplarında genel klasman mücadelesindeki rakipleriyle fark yaratacağı söyleniyordu. Oysa tam tersi oldu. Bisiklet yarışları bir kez daha bisiklet yarışlarına dair bildiğimiz en büyük şeyin hiçbir şey bilmemek olduğunu gösterdi. Bunu göstermesine bazı anlar da yardımcı oldu. Mesela şu:
Bisiklet bu altı saniyenin geride kalan dokuz günü belirleyebileceği bir spor. Chris Froome’un geçen sene yaşadığı kazalar, Paris-Roubaix etabı olarak da bilinen beşinci günde yarışa bırakmasına neden olmuştu. Bu sene yine benzer bir tehlike onu arnavut kaldırımlarında buldu. Katusha’dan Jacopo Guarnieri ile çarpışır gibi oldu, sarsıldı ve ayakta kalmayı başardı. Bunun adına şans ya da yetenek diyebilirsiniz. Fakat çoğu zaman bisiklet yarışlarının galibi ile mağlubu arasındaki fark buradan geçiyor. Bazen düşersin, bazen ayakta kalırsın.
Elbette sadece altı saniyelik bu kurtuluş Froome’u önde tutmuş olamaz. Bu biraz işin abartısı. Başka, çok daha önemli faktörler de var. Team Sky’ın bu seneki akıllıca kadro seçimi, İtalya Bisiklet Turu’nu erken bırakan Richie Porte’un Froome’a verdiği güven, Geraint Thomas’ın Paris-Roubaix yollarındaki müthiş yardımı, Ian Stannard’ın çapraz rüzgarlarda güçlü fiziği ile takımını önde tutması farkı getiren faktörler arasında. Her şeyin başında ise alt alta yazdığımız bütün maddelerde ne kadar doğru bir iş yaptığı kanıtlanan patron Dave Brailsford’un kararları var. 2012 ve 2013’te işleyen makine son dönemde çözülmeye başlamıştı, yeni transferler ve hamlelerle yeniden yoluna soktu.
Chris Froome, 2012’den beri Fransa Bisiklet Turu’nun en iyi bisikletçisi. Ve bütün bu süreç içerisinde sadece bir kez şampiyon oldu. İkincisi çok yakınında duruyor. Açılış etaplarında gördüğümüz bu. Muhtemelen formu geçen sene de böyleydi ama işler istediği gibi gitmemişti. Bu sene ise gidiyor. Peki karizma konusunu ne yapacağız? Muhtemelen hiçbir şey.
Team Sky bütün konuşmaların ölçerek biçerek yapıldığı, haklarında Britanya medyasındaki en yetenekli kalemlerin yazdıklarının bile insanı hayattan bezdirecek kadar rutin olduğu bir takım. Gerçekten anlatacak fazla hikâyeleri yok. Yine de, akılların Roger Federer-Novak Djokovic finalinde ve Wimbledon çimlerinde olduğu bir Pazar akşamı, bisikletin en sıkıcı disiplini olarak nitelendirebilecek takım zamana karşı etabında finiş yolunda gösterdikleri çabada şiirsel bir yan vardı. Zira ne kadar iyi olursan ol, takım zamana karşı etabında ekibindeki beşinci kadar iyisin. Bu yüzden Team Sky treninin gerisinde zorlanan Nicholas Roche’u taşıyabilmek için Chris Froome’un gösterdiği çabayı izlemek harikaydı. Roche zorlanmaya devam ederken takım arkadaşları ona elini uzattı. Olmadı, BMC 0.62 saniye farkla etabı kazandı. O an, Team Sky’a dair her şey o kadar da sıkıcı görünmüyordu.
